W podróży dookoła świata

*

...life has so many colors as you can see it...

List z z podróży:
Piszę do mężczyzny, przyjaciela, znajomego. Byłeś i nadal jesteś zwierciadłem, w którym się przeglądam cała, gdzie odsłania się moja naga podświadomość, ujawniają się obawy wewnętrznego dziecka czekającego na miłość, uśmiecha się tęsknota za bezpieczną bliskością małej dziewczynki, i ja, dojrzała kobieta, istota ludzka w pełni swej duchowości - obejmująca wszystkimi zmysłami cały ten ludzki spektakl, dojrzewająca do przyjmowania tego, co jest, znajdowania w tym wszystkim siebie w spokoju równowagi i mądrości doświadczania, prowadzącego do zrozumienia i przemiany ego w obejmującą miłość.

Piszę do partnera, kochanka, towarzysza codzienności. Opcjonalna możliwość, ładna, przyjemna, ekscytująca. Wygląda na to, że tym razem spotkaliśmy się w taki sposób, jakiego doświadczaliśmy. Nie tym razem możemy być razem. Ku mojemu zaskoczeniu towarzyszy mi uczucie głębokiego spełnienia i zadowolenia. Dzięki naszej znajomości pamiętam, jak cenna jest dla człowieka wartość relacji, wartość samego doświadczenia, i po prostu pragnienia o parametrach najwyższej jakości. Lubię to, co najlepsze dla mnie w każdym obszarze, cieszę się, że byłeś i jesteś w moim życiu.

Idealny dzień. Nigdy nie wiedziałam, kiedy będzie ten ostatni. W tej materii jestem ciągle jak 8-latka uganiająca się za ojcem, bo to taki wiek, w którym kobieta dojrzewa do swej kobiecości  spełniając się w oczach ojca. Widzę, że już potrafię zaspokoić jej apetyt na bliskość i akceptację, rozkwitanie w pełni kobiecej duszy. Jest miękka, delikatna, odpuszczam jej i zabieram sprawy dla dorosłych, dbam o jej potrzeby, głaszcze i przytulam. Jest przy mnie bezpieczna, dzięki jej wyciszeniu, spokojowi, mam przestrzeń dla siebie dorosłej, na dojrzały związek, na jeszcze jeden z mądrą i świadomą miłością, na spotkanie ze sobą w jego obecności - obecności drugiego człowieka, intymności, zwyczajności, banalności, w celebrowaniu "razem".

Załączam tekst, którym Cię obdarzam jak ramionami, pocałunkiem, słowami bliskości, dawania wszystkiego, czym jestem, przyjmowania wszystkiego, czym jesteś, i błogosławieństwa życia, którym żyjemy

W DIALOGU
z: Łukasz Łukaszewicz i Aneta Boryczko

 
On

Chciałbym powiedzieć ci że zawsze będziesz umiał się podnieść jak upadniesz i że nigdy się nie poobijasz niczym superbohater z bajki o superbohaterach.
Chciałbym powiedzieć Ci, że wszystko zawsze będzie dobrze a smutek nigdy nie będzie u ciebie gościem który przychodzi nieproszony co rano do kuchni na kawę.
Chciałbym móc powiedzieć ci, że już nigdy nie uronisz żadnej łzy bólu i że strach nie zapuka do okna w twojej sypialni.
Chciałbym powiedzieć ci, że już zawsze kochana osoba będzie przy tobie i że nigdy śmierć nie otworzy swoich ramion przed twoimi bliskimi.
Ale nie powiem, bo to nie byłaby prawda.

Ona

Ale kiedy upadniesz i zawołasz będę tuż obok. Nie, nie podam Ci od razu ręki. Poczekam. Wierzę, że potrafisz sam wstać. A kiedy się poobijasz, podam Ci plaster, wodę utlenioną albo będę śpiewać tak długo, aż odnajdziesz dźwięki swojej pieśni i sam nauczysz się koić swoje rany.
Ale kiedy przyjdzie smutek, a Ty mnie zaprosisz, usiądę tuż obok. Nie wezmę go, bo to Twój smutek. Będę czekać w milczeniu albo w słowach. Będę tańczyć i śmiać się tak długo, aż zobaczysz, że deszcz przestał padać.
Ale kiedy przyjdzie lęk, a Ty mnie zawołasz, będę z Tobą i Twoim lękiem. Nie wezmę go, bo to Twój lęk. Stanę na szeroko rozstawionych nogach i pokażę Ci, że ziemia wciąż jest pod nimi. A jeśli to nie wystarczy€“ pokażę Ci mój lęk. Dobrze go znam.
Ale kiedy bliska osoba odejdzie, kiedy śmierć otworzy swoje ramiona, będę przy Tobie. Nie musisz mnie wołać. Będę przy Tobie. Wezmę Cię w ramiona razem z tą śmiercią. Moje serce będzie biło tak głośno, że usłyszysz życie. A potem będzie biło tak długo i tak cicho, aż usłyszysz bicie swojego serca.

Do zobaczenia wkrótce

___________________________________________________

fragment książki udostępniony za zgodą autora

fotografia Google