26 kwietnia 2010

siła i słabość w jednym stali domu

*







*
Marcinie
Wracam do tego tekstu po raz kolejny, bo nie potrafię zrozumieć, jak odnajdujesz u człowieka wrażliwego, czyli otwartego na Innego, empatycznego, wewnętrznie spójnego, twórczego w działaniu, zdystansowanego do siebie i rzeczywistości zastanej, a w tej mierze dysponującego poczuciem humoru na swój własny temat jak i wszelakiej powagi ludzkiego świata, ... jak odnajdujesz w nim cechy osoby z zaburzonym poczuciem własnej wartości, które charakteryzuje upierdliwość (namolna chęć zwrócenia na siebie uwagi i przywiązanie do sztywnej formy), perfekcjonizm (wyraża przywiązanie do utartych schematów dające poczucie bezpieczeństwa oraz potrzebę kontroli) oraz uleganie wpływom innym (jawny symptom braku wewnętrznej spójności i marnego zdania na swój własny temat).
W moim odczuciu trochę namieszałeś, albowiem pokazałeś jednocześnie cechy osoby wrażliwej i osoby przewrażliwionej, a to dwa różne sposoby bycia.

Natomiast pytanie czy bycie wrażliwym to błogosławieństwo czy przekleństwo jest znakomitym pytaniem o kondycję człowieka, który może przyjąć rolę nieczułego twardziela i zrezygnować z emocjonalnych subtelności człowieczeństwa,lub pozostać otwartym na pełne spektrum różnorodnych, nieoczekiwanych doznań w relacji z drugim człowiekiem i zmiennym ludzkim światem.
Która z wybranych sytuacji może być błogosławieństwem, a która przekleństwem? To kwestia interpretacji z perspektywy własnych doświadczeń. Nie da się stworzyć jedynej wykładni wartościującej przyrodzoną człowiekowi wrażliwość, albowiem w moim przekonaniu wrażliwość, wynikająca ze świadomego istnienia wśród innych, jest wpisana w człowieczeństwo jako takie.

Współczesny świat będący wyrazem myśli, pragnień, lęków współczesnego człowieka stworzył modę na bycie niewrażliwym, a wrażliwość wrzucił w szufladkę słabości, i wszystko poplątał, bo wskutek nowoczesnego trendu na 'bycie twardym' został nagi, bez miłości, czułości, z pustą maską, i zatęsknił za sobą samym.

22 kwietnia 2010

czas prawdy

*






*
Mów prawdę sam sobie, a oczywiste staną się prawdy, które wypowiadasz na głos.

Miej czas na pracę - jest ceną sukcesu.
Miej czas na rozmyślanie - jest źródłem siły.
Miej czas na zabawę - jest eliksirem wiecznej młodości.
Miej czas na czytanie - jest skarbnicą mądrości.
Miej czas na życzliwość - jest drogą do szczęścia.
Miej czas na miłość - jest pokarmem duszy.
Miej czas na dzielenie się - życie jest zbyt krótkie, by chować je dla siebie.
Miej czas na śmiech - jest muzyką serca.
Miej czas na przyjemności - to nagroda za Twoją pracę.
Miej czas na marzenia - przybliżają Cię do gwiazd.

Miej czas na planowanie - wtedy wystarczy Ci czasu na pozostałe dziesięć spraw.

inspiracje:
Ewa Foley Zakochaj się w życiu

14 kwietnia 2010

być poszukiwaczem dobra

*







*

Największe okazje w naszym życiu nierzadko pojawiają się w przebraniu 'problemów'. W problemach tkwią wyzwania wyzwalające w nas siły, których istnienia nawet nie przeczuwaliśmy. Problemy potrafią wytrącić nas z utartych kolein naszego życia tylko po to, aby postawić przed nami nowe możliwości. W ostatecznym rozrachunku zazwyczaj większe korzyści odnosimy z bolesnych doświadczeń niż z sukcesów, co zależy nade wszystko od naszego nastawienia. Wystarczy, a ten krok wymaga ogromnej odwagi i wysiłku, włożyć trudne doświadczenie 'w nowe ramy', żeby odczytać je w nowym kontekście. Bądźmy zatem gotowi do wynajdywania dobrych stron w każdej sytuacji życiowej, albowiem można odnieść wrażenie, że gdy tylko zatrzasną się za nami jedne drzwi, zaraz otwierają się następne. Wystarczy tylko zostać poszukiwaczem dobra.

^..^

praktyka

Na samym początku pracy poszukiwacza szukamy najbliżej - w sobie. W związku z tym warto zrobić dwie rzeczy:

1.napisać artykuł o sobie, w którym opiszesz swoje najlepsze trzy cechy, za tydzień uzupełnisz go o dodatkowe swoje dary, a za miesiąc dostrzeżesz ich jeszcze więcej.

2.napisać artykuł o Kimś Innym, kto wzbudza Twoje mieszane uczucia, czyli opisz co najmniej trzy zalety kogoś, kogo po prostu nie lubisz.

i coś wyjątkowo apetycznego dla odważnych bardziej:

*przy najbliższej okazji spotkania się z kimś, komu ufasz, opowiedz o swoim bolesnym doświadczeniu, które wzbudza nadal mieszane uczucia i niepokoje. Uczyń to w punktu widzenia okazji, korzyści, daru losu. Zauważ, czego ta sytuacja nauczyła Ciebie. Przy okazji spójrz na swoje emocje, i zauważ, jak Cie wkręcają, odbierają możliwość spojrzenia na sytuację inaczej. Warto je zobaczyć 'w akcji', uszanować ich obecność, i przyjąć do wiadomości, że one są jak narowiste konie, ty zaś jesteś ich woźnicą.

13 kwietnia 2010

tańczę

*



5 rytmów jest jak mapa drogi powrotnej do prawdziwego ja. Wrażliwego, dzikiego, pełnego pasji, intuicyjnego ja.






*

5 Rytmów jest fizyczną i duchową praktyką tańca, która pomaga odnaleźć swobodę w ruchu i pełnię w życiu.
Istotą tej wszechstronnej metody pracy z ciałem jest możliwość doświadczenia i zintegrowania poprzez ruch wszystkich aspektów siebie.

Każdy rytm niesie ze sobą inne energie. Flowing pomaga skontaktować się z kobiecością i łagodnością, staccatto z siłą i stanowczością, chaos przynosi wyzwolenie i pełną ekspresję, lirical lekkość i swobodę a stillness doświadczenie wewnętrznej ciszy i kontaktu z tym, co w nas najgłębsze. Wszystkie rytmy razem tworzą pełną mocy ścieżkę pomagającą uzdrowić i zintegrować pozorne przeciwieństwa-kobiecość i męskość, ciało i duszę, dzikość i delikatność, siłę i otwartość serca dając szansę bycia w pełni tym, kim jesteśmy.

celem jest dać się porwać

*








*

Cokolwiek robisz lub o czymkolwiek marzysz…to się staje. W zuchwalstwie zawiera się geniusz, moc i magia.


Spotkałam na magicznym blogu Magdaleny to, czego mi właśnie potrzeba, czyli w zjawiskowo prosty sposób rozwiniętą powyższą myśl Goethego przez Pana o imieniu: William Hutchison Murray.

Cytuję:

Dopóki człowiek nie podejmie zobowiązania, wciąż jest wahanie, możliwość wycofania się, brak skuteczności. Co do wszelkich inicjatyw, wszelkich aktów tworzenia, istnieje jedna podstawowa prawda, której nieznajomość niweczy niezliczone pomysły i wzniosłe plany - że gdy człowiek podejmie się czegoś definitywnie, wkracza opaczność. Z pomocą przychodzą mu przeróżne zdarzenia, które w żadnym innym razie w ogóle nie miałyby miejsca. Ta jedna decyzja wywołuje całą lawinę wydarzeń, sprzyjających okoliczności - spotkań, przypadków, ofert pomocy materialnej - o jakich nikomu by się nawet nie śniło. Z głębokim szacunkiem odnoszę się do dwuwiersza Goethego: 'Cokolwiek potrafisz lub myślisz, że potrafisz, rozpocznij to. Odwaga ma w sobie geniusz, potęgę i magię'.


Od kilku dni czytam i czytam, aż przemówi, rozkruszy niepewność, a zwlekania, odkładania przemieni w dynamiczne działanie. Nie-działanie jest odmianą działania - czyż nie? Wyjaśnienie filozofa, ot co. Zresztą bardzo dobre wyjaśnienie, notabene, człowieka czynu.

No dobrze, dogodziłam ego, czas na konkrety.

Celem mojego tutaj pisywania jest podzielić się pracą poszukiwacza, odkrywcy, archeologa, ogrodnika, ... na poletku nazwanym: życie moje. Wygląda na to, że tę przestrzeń zagospodaruje także cząstka mnie, którą nazywam wojowniczą Mądralińską. Szczerze powiedziawszy, nie wiem, a jakiej formie się znajduje, ponieważ pół roku temu wysłałam ją na przymusowy urlop. Pewne rzeczy się zmieniają, zaś inne pozostają niezmienne, i czuję, że już zaciera ręce, żeby udzielać dobre rady na prawo i na lewo.
Przekonajmy się, czy nie zanudzi swoją nieposkromioną gadatliwością.
Zasadniczym powodem podejmowanego tutaj projektu jest fakt, iż realizujemy z Elizabeth projekt: Poczucie własnej wartości jako kapitał zawodowy, złożony z cyklu warsztatów weekendowych dedykowanych dla kobiet z grupy poszukującej pracy, swojego miejsca w świecie, sposobu na wyrażanie siebie poprzez pracę za pieniądze.
Pierwszy, roboczy konspekt już powstał. Zamierzam go doszlifować poprzez testowanie na własnej skórze poszczególnych elementów procesu poznawania siebie, czyli poprzez namysł, refleksję, dar wyobrażania sobie, pisania, rozmawiania, co zresztą, dzień po dniu, staje się częścią drogi życia.
Terminy narzucają mi zdyscyplinowaną pracę, a ja przekładam i odkładam. Jestem w tym doskonale wytrenowana. Niezależnie od jawnych i ukrytych preferencji podejmuję zobowiązanie, by kontynuować pracę wspierania budowy wewnętrznych i zewnętrznych mostów, dbając jednocześnie i przede wszystkim o swój stan posiadania i jego rozwój. Czynię to z tęsknoty duszy, potrzeby robienia tego, co umiem i co sprawia mi radość i przyjemność, i co jest naturalnym stanem bycia..
Ave Mea Via nie ma jeszcze sprecyzowanej struktury, ale już jest miejsce, które czeka na zagospodarowanie. Stawiam pierwszy krok w tym kierunku z zaciekawieniem, dokąd poprowadzi. Na resztę drogi mam całe życie. Niech się dzieje tak, jak rzekł Bobby w jednym z moich ulubionych filmów 'Uncross the Stars', że aby być dobrym ogrodnikiem życia, trzeba czasem porwać się z motyką na słońce.

^..^

10 kwietnia 2010

dzielić ból

*








*
Zamyśliłam się. Coś, co zamieszkało pomiędzy słowami zatrzymało mnie. Zdrętwiałam. Kolejny mit rozwiał wiatr i zrobiło się cicho.


Ps.
Możemy dzielić z kimś jego ból, ale nie możemy go z niego zdjąć.

Gdy przyjmujemy odpowiedzialność za swoje życie, jesteśmy w stanie wejść w bliską relację z innym człowiekiem bez prób prowadzenia jego życia za niego. Szanujemy go i zachowujemy stosowny dystans od rdzenia jego osoby - od przestrzeni, która jest prywatna i uświęcona. Wiemy, że bliskość z kimś oznacza dzielenie jego bólu i cierpienia, nie oznacza jednak prób zdjęcia ich z niego. Jeśli respektujemy kogoś, nie szarogęsimy się w jego życiu, kierowani zarozumiałą potrzebą wybawienia go, uratowania czy uzdrowienia. Zdajemy sobie sprawę, że niemożliwością jest, byśmy wiedzieli, co dobre, a co niedobre dla innego człowieka.
Gdy żyjemy wraz z drugim człowiekiem zamiast żyć za niego, nie odczuwamy potrzeby wybawiania partnera od niczego. Zdajemy sobie sprawę, że nie możemy przemienić go ani stawiać mu wymagań. Nie mamy potrzeby 'pomagać' mu czy doradzać, uwieszać się na nim ani podejmować za niego decyzji czy chronić go przed prawdą z obawy przed gniewem, odtrąceniem czy nastąpieniem na emocjonalną minę. Ale też nie mamy potrzeby od niego odchodzić. Możemy stać przy nim i wraz z nim dzielić swoje człowieczeństwo. Możemy stać przy nim i wraz z nim podziwiać świat. Możemy stać się towarzyszami podróży, dzieląc wspólnotę odkryć i przygód. Gdy nie ma konieczności odgrywania roli Boga, mamy wolność bycia ludźmi - zaintrygowanymi podróżnikami, zadziwionymi poszukiwaczami na skraju wielkich odkryć.
Tommy Helsten 'odwaga poddania się'

linkWithin

Related Posts with Thumbnails