*
Marcinie
Wracam do tego tekstu po raz kolejny, bo nie potrafię zrozumieć, jak odnajdujesz u człowieka wrażliwego, czyli otwartego na Innego, empatycznego, wewnętrznie spójnego, twórczego w działaniu, zdystansowanego do siebie i rzeczywistości zastanej, a w tej mierze dysponującego poczuciem humoru na swój własny temat jak i wszelakiej powagi ludzkiego świata, ... jak odnajdujesz w nim cechy osoby z zaburzonym poczuciem własnej wartości, które charakteryzuje upierdliwość (namolna chęć zwrócenia na siebie uwagi i przywiązanie do sztywnej formy), perfekcjonizm (wyraża przywiązanie do utartych schematów dające poczucie bezpieczeństwa oraz potrzebę kontroli) oraz uleganie wpływom innym (jawny symptom braku wewnętrznej spójności i marnego zdania na swój własny temat).
W moim odczuciu trochę namieszałeś, albowiem pokazałeś jednocześnie cechy osoby wrażliwej i osoby przewrażliwionej, a to dwa różne sposoby bycia.
Natomiast pytanie czy bycie wrażliwym to błogosławieństwo czy przekleństwo jest znakomitym pytaniem o kondycję człowieka, który może przyjąć rolę nieczułego twardziela i zrezygnować z emocjonalnych subtelności człowieczeństwa,lub pozostać otwartym na pełne spektrum różnorodnych, nieoczekiwanych doznań w relacji z drugim człowiekiem i zmiennym ludzkim światem.
Która z wybranych sytuacji może być błogosławieństwem, a która przekleństwem? To kwestia interpretacji z perspektywy własnych doświadczeń. Nie da się stworzyć jedynej wykładni wartościującej przyrodzoną człowiekowi wrażliwość, albowiem w moim przekonaniu wrażliwość, wynikająca ze świadomego istnienia wśród innych, jest wpisana w człowieczeństwo jako takie.
Współczesny świat będący wyrazem myśli, pragnień, lęków współczesnego człowieka stworzył modę na bycie niewrażliwym, a wrażliwość wrzucił w szufladkę słabości, i wszystko poplątał, bo wskutek nowoczesnego trendu na 'bycie twardym' został nagi, bez miłości, czułości, z pustą maską, i zatęsknił za sobą samym.
W moim odczuciu trochę namieszałeś, albowiem pokazałeś jednocześnie cechy osoby wrażliwej i osoby przewrażliwionej, a to dwa różne sposoby bycia.
Natomiast pytanie czy bycie wrażliwym to błogosławieństwo czy przekleństwo jest znakomitym pytaniem o kondycję człowieka, który może przyjąć rolę nieczułego twardziela i zrezygnować z emocjonalnych subtelności człowieczeństwa,lub pozostać otwartym na pełne spektrum różnorodnych, nieoczekiwanych doznań w relacji z drugim człowiekiem i zmiennym ludzkim światem.
Która z wybranych sytuacji może być błogosławieństwem, a która przekleństwem? To kwestia interpretacji z perspektywy własnych doświadczeń. Nie da się stworzyć jedynej wykładni wartościującej przyrodzoną człowiekowi wrażliwość, albowiem w moim przekonaniu wrażliwość, wynikająca ze świadomego istnienia wśród innych, jest wpisana w człowieczeństwo jako takie.
Współczesny świat będący wyrazem myśli, pragnień, lęków współczesnego człowieka stworzył modę na bycie niewrażliwym, a wrażliwość wrzucił w szufladkę słabości, i wszystko poplątał, bo wskutek nowoczesnego trendu na 'bycie twardym' został nagi, bez miłości, czułości, z pustą maską, i zatęsknił za sobą samym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
dziękuję